مترجم سایت

جليل دارا، در گفت‌وگو با ستاد خبری هجدهمين دوره هفته كتاب جمهوری اسلامی ايران گفت: اين نمايشگاه با هدف عرضه آثار امام(ره) و انقلاب، هشت سال جنگ تحميلی عراق عليه ايران، آشناسازی بيشتر دانشجويان با اهداف انقلاب اسلامی و امام خمينی (ره) و درونی‌سازی اين ارزش‌ها در دانشگاه‌ها با تخفيف ويژه به دانشجويان برپا شده است.

وی با اشاره به اين كه اين نمايشگاه به مدت دو هفته در ساختمان وزارت علوم برپا خواهد بود، اظهار داشت: اين نمايشگاه كتاب با همكاری مسوولان بنياد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس، يكی از مهمترين موسسات انتشاراتی در حوزه ارايه انديشه‌های شهدا و جنگ تحميلی تشكيل شده است.

دكتر دارا با تاكيد بر برپايی بسياری از نمايشگاه‌های كتاب به مناسبت هفته كتاب در دانشگاه‌های سراسر كشور، توضيح داد: اين نمايشگاه چند روزی با تعويق از آغاز هفته كتاب آغاز شده است. منابع نمايشگاه وزارت علوم از سوی بنياد حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس صرفا برای نمايش آثار تامين شده است.

نمايشگاه كتاب دفاع مقدس در ساختمان وزارت علوم، تحقيقات و فناوری به نشانی شهرك غرب، خيابان هرمزان برپا شده است.

منبع:خبرگزاری قرآنی ايران (ايكنا)

دوستش داشتم، به تعداد رگ‌هاي بدنم
و هديه‌اش دادم، به تعداد رگ‌هاي بدنم
به ياد سردار شهيد مهدي زين الدين
ـ مشتري كه به مغازه كتابفروشي پدرش مي‌آمد، سرش توي كتاب بود. همان طور كه سرش دولا بود، با مشتري حساب مي‌كرد. تمام كتاب‌هاي مغازه را خوانده بود.
ـ از همان بچگي اهل پول نبود. به زور توي جيبش پول مي‌گذاشتيم. دخل من در اختيارش بود، ولي هيچ وقت برنمي‌داشت.
ـ نان خانه تمام شده بود. مهدي داشت توي كوچه فوتبال بازي مي‌كرد. در را باز كردم و گفتم: مهدي جان نان نداريم. وسط آن شور و هيجان فوتبال كه داشت گل مي‌زد و سر و صدا مي‌كرد، يك‌دفعه بازي را رها كرد و رفت. دوست‌هايش صدايشان درآمد؛ غر زدند سرش؛ ولي مهدي چيزي نگفت. سرش را پايين انداخت و بدون اعتراض رفت. هنوز يادم نرفته است....

راوی:حسین رجب‌زاده
قبل از شروع عملیات والفجر 4 عازم منطقه شدیم و به تجربه در خاك زیستن، چادرها را سر پا كردیم. شبی برادر زین الدین با یكی دوتای دیگر برای شناسایی منطقه آمده بودند توی چادر ما استراحت می‌كردند. من خواب بودم كه رسیدند. خبری از آمدنشان نداشتیم. داخل چادر هم خیلی تاریك بود. چهره‌ها به خوبی تشخیص داده نمی‌شد. بالا خره بیدارشدم رفتم سر پست. مدتی گذشت. خواب و خستگی امانم را بریده بود. پست من درست افتاده بود به ساعتی كه می‌گویند شیرینی یك چرت خواییدن در آن با كیف یك عمر بیداری برابری می‌ كند، یعنی ساعت 2 تا 4 نیمه شب لحظات به كندی می‌گذشت. تلو تلو خوران خودم را رساندم به چادر. رفتم سراغ «ناصری» كه باید پست بعدی را تحویل می‌گرفت. تكانش دادم. بیدار كه شد، گفتم: «ناصری. نوبت توست، برو سر پست» بعد اسلحه را گذاشتم روی پایش. او هم بدون اینكه چیزی بگوید، پا شد رفت.

وقتى از فرزند شهيد عالى مقام زين الدين ـ فرمانده لشكر 17 على بن ابى طالب(ع) ـ سؤال شد «كدام يك از ابعاد زندگى پدرت برايت جالب‏تر است؟» گفت: مطالعه زياد ايشان. تعجب مى‏كنم كه با وجود آنهمه كار و فرصت كم چطور اين قدر براى مطالعه وقت مى‏گذاشتند. نماز اول وقتشان هم خيلى برايم جالب است. دوستانشان چيزهايى از نماز اول وقت پدرم تعريف كرده‏اند كه تعجّب برانگيزاند. شنيده‏ام پدرم در سخت‏ترين عمليات‏ها، نماز اول وقت را رها نمى‏كرد.(1)
درباره نماز اول وقت ايشان برادر على حاجى‏زاده گويد: همراه چند تن از دوستان عازم شوش بوديم. آقا مهدى همراه ما بود. كنار سپاه شوش يك غذاخورى وجود داشت. وارد غذاخورى كه شديم، صداى اذان بلند شد. هر كدام غذايى را سفارش داديم، بعد هم رفتيم و پشت سر آقا مهدى به نماز ايستاديم. آرزوى بچه‏ ها بود كه حتى در خواب هم كه شده ببينند پشت سر آقا مهدى به نماز ايستاده‏ اند.