مترجم سایت

جزیره بوارین

این جزیره دارای مساحتی بالغ بر 8 کیلومتر مربع و طول 10 کیلومتر می باشد  . سطح جزیره ، پوشیده از نخل است و در حاشیه تماس جزیره با آب انبوه چولان ها مشاهده می شود

البته دشمن به منظور دید بیشتر نیروهای خود و تاثیر مستقیم بر نیروهای مقابل ، اقدام به نخل کنی در جلوی خطوط پدافندی خود زده بود . زمین جزیره نسبتاً خشک شده و جزر و مد بر روی سطح آن بی تاثیر نبود  اما نهرهای متعددی که برای آبیاری نخل ها وجود داشت ، تردد نفرات را کند می کرد . تردد خودروها بر روی یک جاده آسفالت – سیل بندی به ارتفاع بیش از یک متر وعرض 4 تا 6 متر – که به صورت کمربند جزیره را در برگرفته بود ، از روی چند جاده فرعی عرضی دیگر صورت می گرفت . تردد خودرو خارج از جاده و در سطح جزیره ، تقریبا امکان پذیر نیست .

مواضع و موانع مصنوعی در جزیره بوارین در سمت جنوب این جزیره ، مواضع پراکنده ای به صورت تامین ، روی یک سیل بند به ارتفاع 3 متر و عرض تقریبی 4 متر قرار گرفته بود . در سمت شمال جزیره نیز مواضع پیاده و ضد تانک ، روی دژی به ارتفاع و عرض تقریبی 4 متر آرایش یافته بود . در سمت شمال شرقی (دماغه جزیره) به علت نزدیکی خط تماس دشمن با رزمندگان ایرانی ، نیروهای عراق اقدام به ایجاد سوراخ هایی در پشت دژ کردند تا بتوانند حرکت نیروهای ایرانی را در داخل نهر " خین " کنترل کنند . نیروهای پیاده دشمن در قسمت شمال جزیره – مقابل دو جاده منشعب از جاده شلمچه که به طرف نهر خین کشیده شده است – در فاصله 150 متری خط خود ، موضع پیاده گرفته و به صورت کمین سنگر گرفته بودند و استراق سمع می کردند  ضمن این روی دو جاده شنی فوق که ارتفاع آن از سطح آب یک متر بود نیز با عمق 100 متر مین گذاری کرده بودند . در سمت شمال شرقی جزیره نیز دشمن چند رده تامین داخل نیزارها قرار داده بود .

ساحل نهر خین و عرض جاده شمالی نهر – جاده ارتباطی پاسگاه های ایران – پوشیده از چند ردیف سیم خاردار توپی و مشبک و همچنین بشکه های نفت و گاز بود . انتهای نهر به وسیله چند سد خاکی مسدود شده ، روی آن میادین مین و موانع سیم خاردار وجود داشت . در این قسمت دشمن به منظور تقویت آب گرفتگی شلمچه ، چهار پمپ بزرگ گذاشته بود که به کمک چهار پمپ کوچک دیگر آب گرفتگی منطقه را تقویت می کرد .

در شرق جزیره (خط اول ودوم ) دو دژ عرضی با فاصله یک کیلومتر از یکدیگر توسط دشمن احداث شد و در حد فاصل آن ، عملیات نخل کنی صورت گرفت و به جای آنها ، میادین مین به وجود آوردند . روی دژ ها نیز مواضع تانک و پیاده به فاصله 20 متر از یکدیگر وجود داشت . همچنین یک سیل بند در جاده کمربندی دور تا دور جزیره احداث شد تا تحرکات خودروها در این جزیره ، به این جاده و چند جاده عرضی دیگر محدود شود و در مجموع 38 جاده فرعی به طرف ساحل از این دژ منشعب گردید . در این جاده ها بعضا مواضع تامین و پیاده وجود داشت . این حالت در غرب جزیره بیشتر مشاهده می شود .

چندین پل (عمدتا متحرک) ارتباط جزیره بوارین را با جزایر دیگر ، نظیر ام الطویل و ماهی برقرار می کرد که دشمن از آنها علاوه بر عقبه زمین شلمچه ، به عنوان عقبه های یدکی استفاده می کرد .