مترجم سایت

ازهمان صبح اول، لیوانهای بلور سبز رنگ وشیشه های خالی مربا سر سفره از تمیزی می درخشید وچای خوشرنگ تر از همیشه بود. وقتی نصرت كه سن وسال بیشتری داشت وزن وبچه وخانه وزندگی، یكی از لیوانها را بلند كرده بود مقابل نور وبا تعجب گفته بود:« این مال ماست؟» وبعد انگشت گوشت آلودش را روی آن كشیده بود وازصدای جیرجیر تمیزی اش لذت برده بود، محمود از ته دل خوشحال شده بود …

«محمود، محمود میروهاب، سینه خیز. گوشهات گرفته؟»

سرش را به سوی حسین چرخاند. یقه خشك پیراهن نظامی، رو پوست عرق سوخته گردنش كشیده شد. مثل چاقویی كند ونمك سود كه پوست را پاره كند وبسوزاند.

حسین كنارش می دوید، با لباسی یكسره سبز وچهره ای سرخ از خشم گرما. محمود سینه برزمین گذاشت ومثل بقیه به جلو خزید. كف دستش از داغی قلوه سنگها می سوخت.آنكه جلوتر بود، با فشار عجولانه پاهایش برزمین ، خاك را به صورت محمود می پاشید، زبری چندش آور شن ریزه ها زیر دندان ، طعم تلخ خاك دردهان خشك وچكیدن چاره ناپذیر قطره های شور عرق در چشم وخستگی دردناك بدن همه راآزار می داد. اندیشید: كسی آزرده نیست، انگار همه به نوعی تنبیه را پذیرفته اند وحتی از آن راضی اند كه هیچ حرف وكلامی به اعتراض نیست.

اما محمود آزرده بود. از حسین؟ از خودش؟ از بچه ها كه هیچ نگفته بودند جز به تعریف یا شوخی؟

حسین چشم در چشمش دوخته بود وگفته بود: « می دانی یعنی چه؟ یعنی لقمه حرام!»

او وسط ظهر گرما یخ كرده بود.

وقتی حسین پتوی جلوی در را كنار زد وگفت:« مهمان نمی خواهید؟»

همه خوشحال شدند. فرمانده لشكر با آنها غذا می خورد. برایش روی پتو بالای سنگر جا باز كردند كه نیامد. نشست همان جا جلوی دركنار سفره، ومحمود كه هنوز غذا نخورده بود و دور و بر سفره می چرخید تا چیزی كم وكسر نباشد، تمیزترین بشقاب استیل وقاشق وچنگالی را كه از وسایل شخصی خودش بود، برایش آورد. حسین داشت به قفسه كتابها نگاه می كرد كه پنج طبقه بود ومحمود از در جعبه های مهمات وچند آجر ساخته بود وحالا پربود از كتاب وچند لیوان پراز خاك با برگهای تازه جوانه زده حسن یوسف های سبز وبنفش.

حسین گفت:« خیلی قشنگ شده، نكند عراقی ها عاشقش شوند!»

وبشقاب وقاشق رااز دست محمود گرفت و به سفره نگاه كرد. كاسه بشقابهای پراز غذا ودو قابلمه بزرگ وسط سفره كه هنوز تا نیمه پر بود از برنج ومرغهای پخته وسیب زمینی. حسین پرسید:« مگر چند نفر نیستند كه این همه زیادی آمده؟»

وبا اشاره خفیف سر قابلمه را نشان داد. محمود گفت :«همه هستند برادر خرازی»

ورضا دنبالش را گرفته بود :« شهردار قوی است حاجی!»

بقیه شلوغ كردند:

«مسؤول تداركات بشود، خوش به حال لشكر است … قبل از انقلاب ، مدیر هتل چهار ستاره بود …»

حسین رو كرد به محمود وگفت:« ظاهرا دست شما خیلی بركت دارد!»

محمود جواب داده بود:« نه حاجی، بركت اعداد است. تعدادمان را به جای دوازده نفر گفتم بیست ویك نفر. هر چند همین آقا رضا جور بیست ویك را می كشد.»

حسین پرسید:« به همین سادگی؟ فقط آمار جابه جا داده اید!»

حالش هنوز آرام بود اما برچیده شدن لبخندش را محمود دید ودلش فشرده شد. حسین از سر سفره برخاست وبا صدایی كه هنوز آرام بود، گفت:« ولابد غذا كه اضافه می آمد، لقمه می كردید برای گربه ها تا نعمت خدا حیف وحرام نشود!»

صدایش كه حالا اندكی می لرزید، بلند شد:« درست وقتی كه اگر دسته ای دیر برسد، مجبور است نان مانده بخورد وماستی كه در این گرما مثل سركه ترش شده!»

چشم درچشم محمود ایستاد. در عمق مردمكها یش  چیزی شعله می كشید.« می فهمی چه كردی؟ دروغ گفته ای وغذا گرفته ای، لقمه حرام داده ای به اینها كه فردا باید درعملیات برای خدا بجنگند.»

فریاد زده بود:« برپا، همه بیرون.»

وسفره باز مانده بود وتنبیه شروع شده بود وانگار پایانی نداشت.

حسین همان طور كه كناره گروه می دوید، دادزد:« پا مرغی، كه یادتان بماند جبهه جای دروغ گفتن نیست.»

همه سینه از خاك برداشتند، دستها حلقه شده دور مچ پا، راست، چپ، راست، چپ. عضلات كمر وران كش می آمد وتیر می كشید ولبه سفت پوتین روی پوست نازك ساق پا كشیده می شد وخط سرخ دردناكی به جای می گذاشت.

كاسه زانوها درد می كرد وراه پایانی نداشت. لبهای خشك ، مثل دهان ماهی برخاك افتاده باز بود. نفس كشیدن سخت شده بود وفشار هوا می خواست ریه های خسته دردناك را پاره كند. صدای سوت مانند نفسهای سوخته از همه لبها شنیده می شد.

وقتی نصرت، مسن ترین فرد گروه كه چاق وسنگین هم بود، بی طاقت شد ودرراه ماند، حسین فرمان دویدن داد وخود دست زیر بازوی او برد واز زمین بلندش كرد. نصرت به خودش فشار آورد تا همپای حسین با شد كه سعی می كرد آهسته تر برود.

حالا استخر رو به رو را می شد دید كه آفتاب بر سطح بی موجش می تابید وبرق كور كننده ای داشت. بچه ها از آخرین ذره توانشان استفاده می كردند اما به جای دویدن تلو تلو می خوردند. خستگی، هركدام از پاهایشان را به راهی می برد، قدمها به اختیار نبود. به هم تنه می زدند، به زمین افتادند وبرخاستند. استخر، چهار پنج پله بالاتر از زمین، روی سكوی سیمانی وسیعی قرار داشت؛ با باغچه ای باریك ودور تا دور بوته های اطلسی وچهار درخت سرو درهر گوشه.

وقتی بچه ها به دیواره سیمانی رسیدند، حسین دستور توقف داد. پاها كه دیگر تحمل هیچ وزنی را نداشتند خم می شدند، اما نصرت، رضا وباقر ـ قدیمی ترهای گروه ـ كنار هم در یك صف ایستادند وبقیه خود را پشت سر آنها كشاندندوهمه منظم در مقابل حسین قرار گرفتند. او چند نفس عمیق كشید تا صدایش را آرام ویكنواخت كند. به همه اجازه نشستن داد وبعد بی مقدمه گفت:« نگذارید دروغ میانتان باب شود وریشه بگیرد. وقتی می روید تداركات بگیرید، دروغ نگویید، آمار اشتباه ندهید، اگر چیزی را به دروغ گرفتید روی جنگیدنتان اثر می گذارد. حتی اگر گلوله آرپی جی هم بیش از سهم خودتان بكیرید، وقت عملیات به جای تانك، كلاغ ها را می زنید. اگر غذا یا مهمات را به دروغ گرفتید، نمی توانید به خاطر حقیقت بجنگید. كلام آخر، اگر برای خدا می جنگیم، باید همه چیزمان درست باشد. حرفهای من تمام شد، اگر به دل نگرفته اید، صلوات بفرستید.»

صدای صلوات محكم بود. نشانی ازآن همه خستگی نداشت. محمود وزن نگاه حاج حسین را روی صورتش حس كرد. سرش را بلند كرد وازآنجا كه نشسته بود، گوشه ردیف آخر، اورادید. لباس سپاه پوشیده بود؛ با شلوار مرتب گتر كرده روی پوتین وكلاش قنداق تاشویی دریك دست وآستین خالی. نرمه بادی كه می ورزید آستین خالی، آرام وسبك تكان می خورد.

بیست وپنج ساله به نظر می رسید، همسن محمود شاید كمی بزرگتر. نه آنقدرها بلند ونه چندان قوی، با پیشانی باز وچشمهایی كه درزیر ابروها به گودی نشسته بود وسرزندگی عجیبی داشت وحالا بی هیچ سایه ای به محمود می نگریست. واو رنگ خنده ای پنهان راكنار لبهای بسته اش دید. حسین گفت:«آزاد»

همه خود رااز دیوار سیمانی بالا كشیدند واز گرما به آب پناه بردند.

آب آنقدرها خنك نبود، اما زلال بود ومی توانست سیراب كند، بشوید وخمیر چسبناك خاك وعرق رااز صورت وگردن پاك كند. حسین با لحنی كه سعی داشت خشكی وجدیت فضا را بشكند، گفت:« خیلی سبك شدیدها! آن همه گوشت ودنبه حرام عرق شد وریخت، مانده یك مشت آب والسلام.»

دستش را كاسه كرد وبه محمود آب پاشید كه بالا نیامده بود وحتی آب نخورده بود. پشنگه های آب به صورت محمود خورد وبه خود آمد. لبخند شرمگینی زد وبه كناره آب نزدیك شد …

چند دقیقه بعد، استخر موج برداشته بود، همه به هم آب می پاشیدند وقیل وقال خنده وشوخی همه جا را پر كرده بود. لباسهای خاكی جابه جا خیس بود. حسین اسلحه را گذاشته بود كنار باغچه ودر سه گوش استخر نشسته بود وبه بچه ها آب می پاشید و نصرت وباقر از دیواره دور استخر پایین پریدند وكنار درخت سرو، پشت سر حسین بالا آمدند ودر یك لحظه اورا هل دادند وسط آب. حسین درآب غوطه خورد وبالا آمد. موهای خیس سیاهش به پیشانی چسبیده بود وقطره های آب روی صورتش وگلبرگ اطلسی های پشت سرش برق می زد. لبها، چشمها وگونه هایش با همه سلولهایشان می خندیدند.

خود را به لبه استخر رساند وبا یك دست میله كناره را گرفت وخود رابالا كشید. تركه چوب نازكی را كه روی زمین افتاده بود، برداشت ودوید دنبال بچه ها. محمود به بالا نگاه كرد، به خورشید كه بی اندازه طلایی بود وبه آسمان، كه هیچ لكه ابری نداشت.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: